یک رهبر: مارادونا

بازی های آرژانتین را که می دیدم، رفتارهای مارادونا به عنوان یک رهبر از هر چیزی جالبتر می نمود. قبل از هر بازی پیش از ورود به زمین بازی، تک تک بازیکنان را یک ماچ آبدار می کرد. قد کوتاهش مجبورش می کرد که بازیکنش را خم کند و صورتش را ببوسد. نوع لباس پوشیدن و ایستادنش در کنار زمین برای من نشان از پدرخوانده داشت. وقتی تیمش گل می زد، حرکات هیستریک از خود نشان می داد و سعی می کرد کسی را پیدا کند تا در آغوش بگیرد، اما چند باری که دقت کردم، کسی برای این آغوش گرفتن پیدا نمی کرد. بعد از بازی هم می رفت و ستارگانش را بغل می کرد و دوباره یک ماچ آبدار! او رهبری بود که در طول مسابقات، به جز بازی با آلمان، تیمش عقب نبود بنابراین همیشه با غرور در کنار زمین می ایستاد و به تیمش مباهات می کرد. بازی با آلمان اولین بار بود که نقش یک مغلوب را داشت. با این حال، باز هم همان روش قبلی را داشت.