از کلاس اول تا سوم معلم های ما خانم بودند. کلاس چهارم (سال 65) معلمی داشتیم به نام آقای محمدی. جوانی بود چهارشانه و هیکلی و برومند و البته به غایت دیوانه! از ویژگی های ایشان روش های تنبیهی وی بود.
هشدار: اگر فرد دلرحم و طرف دار حقوق بشری هستید، لطفا از این جا به بعد را نخوانید، چون در مورد روش های تنبیه ایشان است و البته تلخ!
گاهی اوقات دانش آموزان خاطی و درس نخوان را در جلوی تخته به خط می کرد و ابتدا یک چک می زد. بعد باید دست شان را دراز می کردند که با خط کش چوبی در کف دستشان کوبیده شود. بسته به نمره بدی که گرفته بودند که تعداد ضربه ها فرق می کرد اما دردناک بود. چند نفری بودند که دیگر عادت کرده بودند و به اصطلاح پوست کلفت شده بودند و این روش در موردشان اثربخشی نداشت. بنابراین معلم محترم از گوش هایشان می گرفت و بلندشان می کرد و بعد محکم به زمین می کوبیدشان. از نشانه های تنبیه شدگی گریه کردن بود. اگر دانش آموزی به گریه می افتاد یا می گفت غلط کردم، می توانست برود و سر جایش بنشیند.
روش دوم ایشان فلک کردن بود. نیمکت جلویی کلاس مخصوص این کار بود. سه نفری که آن جا می نشستند باید می رفتند و در ته کلاس می ایستادند تا مراسم تنبیه تمام شود. روش کار به این صورت بود که فرد خاطی باید روی قسمت بلند نیکمت (جایی که برای نوشتن بود) دراز می کشید. بعد معلم محترم ما کمربند سه نفر را قرض می گرفت تا وی را از ناحیه سینه و کمر و مچ پا به نیمکت ببندد. بعد با کمربند چرمی خودش یا شلینگ مخصوصی که برای این کار در دفتر مدرسه وجود داشت، به پاهای آن فرد می زد. اینقدر شکنجه ادامه می یافت تا محصل خاطی بگوید غلط کردم، آقا به خدا درس می خونم، آقا ببخشید، مامان و ....
این مراسم این قدر آزاردهنده بود که با چند تا از بچه ها به فکر افتادیم چه کنیم. من یک کمربند پارچه ای داشتم. یکی از بچه ها پیشنهاد کرد، دفعه بعد اگر معلم کمربند خواست این را بدهیم چون احتمالا دردش کمتر است. همین طور هم شد، طبق نقشه قبلی کمربند من را به معلم دادیم تا مراسم تنبیه برگزار شود. معلم چند تا که زد، گفت : "عجب کمربند خوبیه! باهاش می شه ضربه های ریز زد تا حسابی کباب کنه."
الان که 24 سال از آن روزهای من گذشته نمی دانم اگر این روزها یک چنین اتفاقی در جامعه آموزش و پرورش بیفتد، چه خواهد شد. امیدوارم هرگز کسی از این تجربه ها نداشته باشد.
