سال 77 در اردوی سیاسی فرهنگی پلی تکنیک بودیم و یکی از برنامه ها در خصوص زنان بود. به گمانم یک طرف مهرانگیز کار بود و دیگری خانم عشرت شایق (دقیقا یادم نیست) که در جایی از این برنامه مناظره مانند در خصوص حقوق زنان، این خانم دومی گفت آقای منتظری و .... بعد یک آقایی که خبرنگار روزنامه جهان اسلام که آن روزها چاپ می شد، بود رفت پشت تربیون که سوالش را بپرسد و در ابتدا گفت که آقای منتظری نه و آیت ا... العظمی منتظری. که ناگهان جمعیت منفجر شد و تا چند دقیقه دست زد. بعد هم این خانم دومی پا شد و به نشانه اعتراض جلسه را ترک کرد و برنامه بهم خورد. در بیرون سالن هم می گفت که شخصی که به دل پدر پیر ما را خون کرد حالا این طوری تحویلش می گیرند و من نمی توانم در برنامه ای که ایشان این طوری مورد توجه است، حضور داشته باشم.
از آن روز تا به حال اتفاقات بسیاری افتاده است، اما به نظرم مهمترین نکته ای که در مورد درگذشت این مرجع بزرگ بود، زمان مرگش بود. اگر او قبل از انتخابات فوت می کرد، هرگز این گونه مورد توجه قرار نمی گرفت. انتخابات ایران فرصتی شد که او دوباره بر سر زبان ها باشد و دوباره در چشم ها خصوصا نسل جدیدی که در دهه 20 زندگی خود است، چهره ای تازه شود. اگر این انتخابات نبود، تاریخ نگاران او را همچنان یک عنصر بی کفایت که عزل شده است نشان می دادند و باقی ماجرا. اما شاید کار خدا بود که او عزتی دوباره یافت و با خیالی راحت از این دنیا رفت.
امروز فیلم مصاحبه عماد باقی با او را دیدم. چه خوب انگلیسی صحبت می کرد و چه نکات نغزی را در خصوص گذشته نقل می کرد. روحش شاد.
امشب در ایران شب یلدا گرامی داشته می شود و مردم در کنار هم جمع می شوند و آجیل می خورند و تا صبح حرف می زنند. هر سال در شرکت مهم ترین دغدغه این بود که آجیل مناسب برای کارکنان فراهم شود و در عین حال دنبال این بودیم که به دلیل ترافیک ناخواسته شب یلدا شرکت اضافه کاری نداشته باشد و الخ.
گفتم ترافیک و یاد ترافیک دهشتناک تهران در شب های یلدا افتادم و این که چند وقتی است با حضور در برلین اصلا چیزی به نام ترافیک معنایش را از دست داده است. هر جایی بخواهی بروی 3 سوت به یک مترو و قطار می رسی و می دانی که در روزهای عادی به فاصله 5 دقیقه قطار می رسد و سوارش می شوی و می روی. حالا نشسته یا سواره فرقی نداره ولی در هر حال قابلیت برنامه ریزی وقتت را داری.
در سلف دانشگاه دو تا عکس بزرگ نصب شده که به هر سمتی بنشینی یکی از این دو عکس را می بینی. عکس ها ظاهرا مربوط به پیام سرآشپز به دانشجویان است که گویی به آن ها می گوید خوب غذا بخورند و از آن لذت ببرند. البته برداشت من بود، شاید درست نباشد.
به بانک رفتم تا حساب باز کنم. بانک بر خلاف بانک های امروز ایران سیستم نوبت دهی ندارد و هر فردی که در بانک کار دارد، در نوبت می نشیند تا کار بقیه تمام شود و به متصدی مراجعه کند. تعداد مراجعان هم زیاد نبود. متصدی که به من افتاد، آقای جوانی بود که چشم هایش چپ بود و بنده خدا چشم ش به جای دیگری بود و در عین حال به من نگاه می کرد. کارم را گفتم که می خواهم حساب باز کنم و مدارک را به وی دادم. شروع کرد به وارد کردن اطلاعات و توضیح دادن در مورد آن ها. برای این که اعتماد مرا نیز جلب کند، مانیتور خود را به سمت من گرفت تا همه کارها را ببینم و واقعا بدانم پولی که دارم در حساب می گذارم در سیستم ثبت می شود. البته اینجا لازم نیست برای افتتاح حساب، پولی را در بانک بگذاری. می توانی حسابی با موجودی صفر باز کنی. بعد هم گفت بقیه چیزها مانند کارت و رمز بانک و ... غیره از طریق پست برایم ارسال می شود.
نرم افزاری که برای کارهای بانکی استفاده می شد اینترنت اکسپلور و آکروبات بود. به عبارتی سیستم بانک تحت وب کار می کرد و فرم های لازم را هم در اکروبات قرار داده بودند تا اطلاعات مشتری را در آن وارد کنند.
سرانجام برای این که نحوه برداشت و وصول وجه را هم به من نشان دهد مرا به پیش یکی از خودپردازهای بانک برد و کار را نشانم داد. کلیه پرداخت ها، واریزها، انتقال وجه و هر عملیات بانکی از طریق همین ATM ها انجام می شود و به همین دلیل مشتریان بانک که مراجعه می کنند فقط به سراغ دستگاه ها می روند و به کارمندان بانک کاری ندارند.
در ابتدای شروع کار کارمند بانک پرسید که قهوه یا چای یا نوشیدنی می خورم (می نوشم) یا نه؟ من هم گفتم نه. در تمام فرآیند انجام کار هم نگران رضایت من بود. مثلا می پرسید که امضای الکترونیکی که دادم خوب بود یا نه؟ یا می پرسید آیا کار شما به سادگی که شما انتظار دارید انجام می شود؟ و الخ. یا در حین کار هر وقت معادل یک واژه را در امور بانکی نمی دانست سریع واژه را در گوگل می زد و در آن سرچ می کرد تا بتواند معادل انگلیسی آن را بگوید تا من معنی واژه را بدانم و بعد به مرحله بعدی می رفت.
