خورخه

از ونزوئلا آمده، نامش خورخه و در برلین دانشجوست. می گوید 80 درصد مردم کشورش فقیر هستند و 20 درصد خیلی پولدار. تفریح غالب مردم فقیر تماشای تلویزیون است و حاضرند در عین بی پولی، هزینه زیادی بابت خرید تلویزیون ها لوکس مانند LED کنند. شیر در کشورش خیلی گران است و البته دو نرخی است. یک قیمت دولتی دارد و قیمت بازار آزاد که 4 برابر قیمت دولتی است. نرخ ارز هم همین طور است. یک یورو به نرخ دولتی 3000 واحد پولی ونزوئلا مبادله می شود و در بازار آزاد 10000 واحد پولی. به دلیل این اختلاف قیمت ها و جلوگیری از هر گونه سو استفاده احتمالی، دولت هزار و یک مکانیزم کنترلی قرار داده است. مهم ترین منبع درآمد کشورشان نفت است و همان گرفتاری های ایران را به عنوان یک کشور نفتی دارند.

خورخه برای تامین هزینه زندگی در برلین، یک کامیون به ارزش 17 هزار یورو در کشورش خریده و همان جا هم اجاره داده است و ماهانه 2 هزار یورو از محل آن درآمد دارد. 

به دلیل روابط دوستانه ایران و ونزوئلا، نرخ تعرفه واردات کالا به ونزوئلا از ایران 2 درصد تعیین شده است. پیشنهاد خورخه راه اندازی یک بیزینس صادرات کالا از ایران به کشورش بود، منتها تقریبا هیچ کالایی پیدا نکردیم که حتی با تعرفه 2 درصد، در آن جا نسبت به رقبا ارزان تر باشد. مملکته داریم؟