استراتژی و امید

یک استادی داریم که استراتژی درس می دهد و مدیر دپارتمان استراتژی شرکت مخابرات آلمان است. در جلسه معارفه اساتید بودیم و چند دقیقه ای فرصت شد تا با هم گفتگو کنیم. گفت که شما ایرانی ها متفکران خیلی بزرگی دارید. شماها می توانید به سرعت رشد کنید. گفت می دانم که محدودیت ها برای شما زیاد است اما استراتژی یعنی همین که شما بتوانید مسیر موفقیت را از بین موانع پیدا کنید. به عنوان مثال شرکت سامسونگ تا 10 سال پیش در اروپا شناخته شده نبود و تا 20 سال پیش این شرکت اصلا وجود نداشت، اما این شرکت الان هر روز در حال توسعه و موفقیت است. این ها باید الگوهای ما باشند برای این که بتوانیم در یک دنیای پررقابت تلاش کنیم و استراتژی را پیدا کنیم. 

جواب من این بود که حرفت درست است اما بالاخره نبود زیرساخت و برخی از عوامل خود به خود، مشکل ایجاد می کنند و بستر رشد را سخت تر می کنند. مثلا همین سامسونگی که می گویی، اگر به جای کره در افغانستان بود، احتمالا 10 ساله به این جا نمی رسید و شاید دیرتر می رسید. 

گفت که این حرف ها را قبول دارم اما ما در آلمانی یک ضرب المثلی داریم که می گوییم آستین هایت را بالا بزن و از مشکلات نترس و بهترین راه را برای خودت پیدا کن، شما هم در ایران می توانید همین طور باشید. ابتدا برای شخص خودتان استراتژی و راه های مطلوب را پیدا کنید و بعد برای سازمان ها. گفت فرض کن که من به جای آلمان در مغولستان متولد شده بودم، آن موقع باید چه می کردم. می گفتم چون من مغول هستم نمی توانم کاری بکنم و همین طور سرجای خودم می ماندم. البته که نه! باید حرکت کرد و راه های مناسب را پیدا کرد. در آخر هم توصیه کرد که امید را از دست ندهید و فکر کنید، استراتژی داشته باشد و تلاش کنید. 

تا چند ساعتی بعد از این صحبت ها، یک گلوله انرژی بودم!

پی نوشت: این نوشتار در مورد منطق امید خواندنی است.  لینک